IRLP brief van Marya Axner
(e-mail Parents List 15-09-2016)
Internationaal bevrijdingspersoon voor ouders
Lieve ouders,
Ik wil van de gelegenheid gebruik maken om te zeggen dat jullie allemaal waardevol, mooi, slim, moedig en heldhaftig zijn. Neem wat tijd in je sessies om daarbij stil te staan (om jezelf te waarderen). Je weet toch wel hoe je geraakt wordt door het bijzondere in je kinderen? Nou, ieder van jullie is ook zo bijzonder. Ik ben geroerd door jullie en door wat jullie doen als ouders.
Het is een goed idee om jezelf te waarderen. Neem mijn advies aan en doe dat.
In deze brief staan dingen die ik de laatste tijd heb geleerd, deels door naar jullie, ouders, te luisteren. Ik wil mijn gedachten graag met jullie delen. Natuurlijk ga je zelf uitzoeken hoe dit op jou van toepassing is. Ik reken er op dat je zelf nadenkt. Ik kijk er naar uit om meer van jullie ervaringen en gedachten te horen.
Onderdrukking van ouders en het isolement tegenspreken
We hebben elkaar nodig. Er komt zoveel op ons af tegenwoordig. We vechten tegen de economische onderdrukking. Wij worden niet betaald voor ons werk als ouders. Dat is precies de kern van de ouderonderdrukking. En we moeten in ons betaald werk steeds meer uren per week werken en we krijgen er minder voor betaald. Dat maakt het moeilijk of onmogelijk om onze gezinnen financieel te onderhouden. Sommige ouders hebben meerdere banen om het voor elkaar te krijgen. Andere ouders kunnen geen werk vinden.
Nu onze maatschappij in elkaar stort, is de ondersteuning die er vroeger voor gezinnen was, minder beschikbaar, en dat maakt het moeilijk om ons ouderschap in te vullen zoals we dat willen. We hebben niet genoeg tijd voor onze kinderen, voor onze partners, voor onze bredere familie. Dat is niet alles. Ouderonderdrukking is ook nog eens onzichtbaar en wordt niet echt erkend. Het wordt beschouwd als ‘hoe het nu eenmaal gaat’. Daarbij hebben ouders ook te maken met andere soorten onderdrukking die bovenop de ouderonderdrukking komen, zoals racisme, klassisme, seksisme en de onderdrukking van jonge mensen.
Deze omstandigheden maken ons kwetsbaar voor de foutieve boodschappen van de onderdrukkende samenleving: dat we geen goede ouders zouden zijn, dat we geen problemen zouden hebben als we dingen slimmer aan zouden pakken. Of dat er iets mis is met ons als individu, in plaats van dat er sprake is van de gevolgen van onderdrukking. We moeten bedenken hoe we tegen deze leugens in kunnen gaan. We kunnen samenwerken om deze onwaarheden voor altijd de wereld uit te helpen.
We moeten boos worden over hoe wij en onze kinderen worden behandeld. We moeten ons verenigen en een nieuwe samenleving uitvinden, een die gebaseerd is op menselijkheid.
Werken aan onze chronische pijn
De samenleving bereidt ons niet voor op het ouderschap. De meesten van ons hebben nog niet veel chronische pijn ontladen. Het is lastig voor ons goed te begrijpen wat het effect is van vroege pijn op onszelf, en hoe het ons ouderschap beïnvloedt.
Gelukkig geven onze kinderen ons veel aanleiding om naar onze zware chronische pijn te kijken en zij wijzen ons de weg naar ontladen. Hun liefde, hun warmte en de hoge verwachtingen die ze van ons hebben, helpen ons om te ontladen. Vaak doen ze precies datgene waarvan ze weten dat het ons restimuleert, in de hoop dat wij onze zwaarste pijn zullen ontladen. We kunnen deze restimulatie als een cadeau beschouwen. Om in staat te zijn om er voor onze kinderen te zijn moeten wij regelmatig over deze moeilijke dingen ontladen. Ouderschap is een project dat wederopbloei brengt voor een ieder van ons. We groeien zelf als we onze kinderen helpen te groeien.
Ouders leiden in HC
Isolement is een van de belangrijkste gevolgen van de ouderonderdrukking. Steun van andere ouders spreekt het isolement tegen. Ik heb ervaren dat een paar minuten ontladen aan de telefoon met een andere ouder, of een paar uur in een oudersteungroep, het perspectief van een ouder totaal kan veranderen. Het kan ons bij de goede werkelijkheid brengen: dat wij goed zijn, dat onze kinderen goed zijn en dat ze van ons houden en dat wij van hen houden. Wij worden er aan herinnerd dat we kunnen nadenken over ons gezin en over hoe we dingen kunnen verbeteren. We worden er aan herinnerd dat iedereen moeilijkheden tegenkomt en dat we niet de enige zijn. We worden eraan herinnerd dat het goed is om kwaad te zijn over hoe de wereld jonge mensen, ouders en jouw gezin in het bijzonder behandelt.
Ik wil mensen aanmoedigen om na te denken over het leiden van ouders binnen HC.
Er zijn verschillende manieren waarop je dat kunt doen. Praat met je GRP of RRP over hoe je een oudersteungroep van de grond krijgt en welk leiderschap jij daar in zou kunnen nemen. Zou het zinvol kunnen zijn voor jou om een oudersteungroep te leiden of om er een te organiseren, die iemand anders gaat leiden? Je kunt ook een andere ouder een-op-een leren counselen. Neem initiatief om sessies met ouders te doen.
Ouders leiden helpt je steun op te bouwen voor jou en je gezin en spreekt het isolement tegen. Het zal je sterker maken. Het is ook een belangrijke bouwsteen om speelwerk mogelijk te maken. Leiders van ouders vertellen me dat het leiden van ouders een van de meest bevredigende dingen is die ze doen, en een van de dingen die ze de meeste wederopbloei brengt. En ik weet dat dat voor mij ook zo is.
Ik krijg vaak brieven van ouders die moeite hebben met het nemen van de beslissing om ouders te leiden. Ze maken zich zorgen of ze wel de juiste persoon zijn: of ze niet te oud zijn, of te jong of te anders dan de andere ouders. Dit zijn onbelangrijke redenen.
Oudersteungroepen hoeven er niet op een bepaalde manier uit te zien. Er kunnen een paar mensen in zitten of een heleboel. Ze kunnen elke maand bij elkaar komen, of om de maand, of eens per kwartaal. Als het niet lukt om bij elkaar te komen, kun je een Skype of een conference call doen nadat de kinderen naar bed zijn. Als je het niet weet, vraag het iemand!
Soms vragen leiders van ouders mij welke onderwerpen ze kunnen behandelen in hun oudersteungroep. Hier zijn een aantal suggesties, maar laat deze lijst je niet beperken. Ik vertrouw erop dat je zelf ook je eigen ideeën hebt, die je hebt opgedaan door je eigen ervaringen en door te luisteren naar andere ouders.
- Vechten voor jezelf als ouder: dat betekent jouw eigen wederopbloei centraal stellen en door je chronische pijn ploeteren.
- Over ouderonderdrukking ontladen. Hoe is het om, iedere dag weer, een ouder te zijn met deze vorm van onderdrukking? We worden niet betaald, toch? En dan geeft de maatschappij ons ook nog de schuld als onze kinderen problemen hebben. We krijgen niet de ondersteuning die we willen en nodig hebben om deze taak te kunnen doen zoals wij dat zouden willen. We moeten ontladen over hoe hartverscheurend het is dat we niet ouder kunnen zijn op de manier waarop wij dat zouden willen.
- Ons isolement ontladen: Het is zo goed voor ouders om te vertellen hoe het er thuis echt aan toe gaat. Wat zijn de moeilijke dingen? Hoe is het om ’s morgens iedereen de deur uit te krijgen naar school? Hoe wurm je je tussen je zoon en zijn computer? Hoe krijg je je tienerdochter aan de praat over wat er aan de hand is tussen haar en haar vriendje? Hoe is het om een alleenstaande ouder te zijn? Hoe gaat het met jou en je partner? Ouders hebben het nodig om andere ouders te horen praten over hun moeilijkheden om te weten dat zij niet de enige zijn.
- Wanneer verlies je je geduld met je kinderen? Alle momenten waarop je niet kunt nadenken over je kinderen, kun je aangrijpen om vroege pijn van jezelf te ontladen.
- Hoe zag jouw leven er uit toen je net zo oud was als je kind nu?
- Hoe zagen de eerst paar maanden van het leven van je kind er voor jou uit? Voor moeders die bevallen zijn, hoe was het om een kind te krijgen? Voor vaders, hoe was de bevalling? Voor adoptieouders, hoe was het adoptieproces voor je?
- Jezelf waarderen als ouder: iedere ouder kan haar/zijn ouderschap waarderen. We zijn allemaal goede ouders.
- Ontladen over dat we onbegrensd van onze kinderen houden. De onderdrukking zegt ons dat we niet zoveel van onze kinderen zouden moeten houden!
- Ontladen over de liefde van onze kinderen voor ons. Ze houden van ons, of ze dat nu laten zien of niet. En ze rekenen er op dat we dat weten.
- Onderdrukking van moeders en vaders.
- Hoe beïnvloedt racisme jouw gezin? Hoe beïnvloeden racisme, seksisme, klassisme, anti-Joodse onderdrukking, lhbtq-onderdrukking of een van alle andere vormen van onderdrukking jouw gezin?
Wereldverandering door ouders
Als ouders hebben we een unieke kans om invloed te hebben op de mensen om ons heen. Wij hebben contact met andere ouders en we zijn in contact met scholen en andere instellingen die invloed hebben op gezinnen. We zijn in de gelegenheid om ons uit te spreken over onderwerpen die jonge mensen en gezinnen aangaan. We kunnen voluit van mensen houden en onze informatie delen.
Mensen zijn verward en bang door wat er momenteel in de maatschappij gebeurt. Ze hebben geen antwoord op de irrationele keuzes die onze leiders maken. Waarom zijn er meer oorlogen, waarom schietpartijen, waarom worstelen mensen met verslavingen, waarom worden mensen doelwit van racisme en ander vormen van onderdrukking? Mensen zijn bang dat zij de volgende zullen zijn die hun baan verliezen en daardoor het gezin niet meer kunnen onderhouden. Mensen zijn op zoek naar echte informatie en naar antwoorden. Wij kunnen met mensen praten en vertellen over de werkelijke menselijke aard en over hoe de kapitalistische maatschappij met verkeerde veronderstellingen en waarden ons allemaal beschadigt.
Als ouders kunnen wij het goede voorbeeld geven en vertellen over wat we weten over de intelligentie van jonge mensen, over de goede aard van alle mensen, over pijn van mensen, over hoe iedereen kan herstellen van die pijn, over bevrijding en onderdrukking en over de goede werkelijkheid. We kunnen een voorbeeld zijn als het gaat om op te staan tegen racisme, klassisme, antisemitisme, seksisme, adultisme, lgbtq-onderdrukking, islamofobie, onderdrukking van gehandicapten, beschadigingen van het milieu en andere vormen van onderdrukking en onrecht.
We kunnen hechte relaties opbouwen waarmee we de strijd aangaan met irrationaliteit en verwarring. We kunnen een groot net van liefde en zorgzaamheid om ons heen spreiden.
Ik begrijp dat dit niet altijd gemakkelijk is. Misschien bereik je je doel bij je eerste pogingen niet. Maar elke poging die je doet heeft effect, zelfs als je het niet kunt zien.
We snappen dat gezinnen niet goed gedijen onder het kapitalisme. Onze kinderen, onze partners, onze familieleden, onze vrienden, onze buurt, onze gemeenschappen en een ieder van ons wordt beschadigd door een maatschappij die meer waarde hecht aan geld dan aan werkelijke menselijke behoeften.
Racisme en onderdrukking van ouders
Er bestaat maar één ras, het menselijk ras, en jonge mensen die het doelwit zijn van racisme zijn hetzelfde als alle andere jonge mensen. Ze zijn waardevol, prachtig, briljant, leuk, lief, waardig, aantrekkelijk, creatief en zorgzaam. Deze waarheid is niet de boodschap die gekleurde kinderen en hun ouders meestal te horen krijgen.
Racisme is een vorm van onderdrukking die, zoals alle andere vormen van onderdrukking, is opgezet om mensen van elkaar te scheiden. Racisme is opgezet om ons tegen te houden samen een eind te maken aan onderdrukking. Het scheidt ons van elkaar en verdeelt ons op basis van het leugenachtige idee dat huidskleur een betekenisvol verschil vormt en slechte behandeling op alle niveaus rechtvaardigt.
Voorzieningen als goede banen, scholen, kinderopvang, huisvesting, gezondheidszorg en bescherming tegen geweld zouden beschikbaar moeten zijn voor alle gezinnen overal ter wereld. Dat deze basisvoorzieningen ontbreken in gemeenschappen van POGM-mensen is een van de manieren waarop geïnstitutionaliseerd racisme zichtbaar is.
Gekleurde ouders moeten ervoor vechten om te beseffen dat ze goede, goede ouders zijn. Geen van de kwetsuren die jij of je kinderen hebben meegemaakt of nog meemaken zijn jouw schuld. Ik moedig je aan om er voor te knokken om hiervoor te gaan staan, hoezeer de maatschappij ook probeert om jou de schuld te geven van het schandalige onrecht waar jij tegenaan loopt.
Ouders en jonge mensen die het doelwit van racisme zijn hebben de extra uitdaging dat ze het racisme moeten bevechten om bij de waarheid te komen dat ze helemaal van nature goed zijn. Witte ouders en jonge mensen hebben de uitdaging om naast hen te gaan staan en te vechten tegen de boodschappen die racisme en verdeeldheid in hun geest hebben veroorzaakt tijdens het opgroeien in een maatschappij, die gekarakteriseerd is door racisme. Als ouders kunnen we het niet laten gebeuren dat we door wat dan ook verdeeld raken, en we hebben de gelegenheid om echte verbondenheid te laten zien dwars door de verdeeldheid die door racisme is veroorzaakt.
Witte mensen moeten ontladen over wat ons gescheiden houdt van gekleurde mensen. We moeten ons isolement, onze angst, ons verdriet en onze hulpeloosheid ontladen. Witte mensen moeten ontladen over de onbewuste aanname van de maatschappij dat de witte-middenklasse manier van ouder-zijn de beste manier is.
Voor ons als witte ouders is het noodzakelijk dat we ook ontladen over wat ons in de weg zit om ons te laten horen als er racistische maatregelen genomen worden of racistische campagne-uitspraken gedaan worden tegen mensen met een Afrikaanse achtergrond, Indianen, moslims, Arabieren, Latina’s en Latino’s en Aziatische ouders. We kunnen in actie komen als kinderen in onze buurt, in onze stad, in ons land of in andere landen in gevaar zijn. We kunnen de richting gebruiken dat alle kinderen onze kinderen zijn en dat we kunnen opstaan om ze te beschermen.
Wij als witte ouders moeten ook proberen andere witte ouders te bereiken, ook degenen met meer openlijke racistische patronen, en met warmte en respect naar hen luisteren en uitzoeken hoe we hun patronen kunnen doorbreken.
Als ouders ontladen over genocide, oorlog, kolonialisme en slavernij
Sinds kort leid ik tijdens mijn workshops wel eens een klas over genocide, kolonialisme, slavernij en oorlog. In onze hele menselijke geschiedenis en overal op de hele wereld is het vaak voorgekomen dat mensen onder deze door mensen veroorzaakte rampen geleden hebben. Deze vormen van onderdrukking treffen gezinnen vaak in het hart, door geliefden uit elkaar te rukken en door ouders van hun kinderen en hun partners te scheiden. De taal en cultuur wordt gestolen en de waardesystemen van de koloniale of imperiale samenlevingen worden aan families opgelegd. Er is veel diepe pijn die ontladen moet worden.
Veel ouders hebben deze rampen ofwel aan den lijve ondervonden, of eerdere generaties hebben eronder geleden. Het genezen van deze wonden, die van generatie op generatie zijn doorgegeven, is een project dat tijd en moeite zal kosten, maar het is mogelijk. Als ik de vooruitgang zie die mensen hierin maken, ben ik hoopvol.
Als we de kans niet gehad hebben om over deze gebeurtenissen te ontladen (en tot voor kort was er geen ondersteuning beschikbaar om dat te doen), dan zullen we deze pijn onbewust door ‘besmetting’ aan onze kinderen doorgeven. Weet, als dit voor jou geldt, dat je niet de enige bent.
We kunnen met deze gevoelens aan de slag gaan, en dat zal ons helpen om over onze kinderen na te denken en ons te bevrijden van de geïnternaliseerde onderdrukking. Soms hebben we alleen maar steun en veiligheid nodig om te kunnen schreeuwen en razen over wat er met ons en onze dierbaren gebeurd is. Soms moeten we lachen om de onnozelste dingen, die ogenschijnlijk helemaal niets met de pijn van het verleden te maken hebben. Soms hebben we de geruststelling nodig van iemand die ons vasthoudt en die ons fysieke aandacht en bescherming geeft. We moeten mensen eraan blijven herinneren dat veel van wat ze ontladen oud is, ook al gebeuren er vandaag de dag vergelijkbare dingen. We moeten allemaal besluiten dat ons bestaan oneindig belangrijk is en dat we elke gelegenheid kunnen aangrijpen om ervoor te vechten om dat helemaal te beseffen. Als we dit soort gevoelens ontladen zal er veel voor ons en onze gezinnen veranderen.
Ik heb gewerkt met onder anderen Indiaanse ouders, Schotse ouders, ouders met een Afrikaanse achtergrond, El Salvadoraanse ouders, Japanse ouders, Ierse ouders, Duitse ouders en Joodse ouders. Voor elke groep is de geschiedenis verschillend, dus hoe we geraakt zijn is dan anders, en de tegenspraak moet dus ook iets anders zijn.
Tegelijkertijd lijken er bepaalde overeenkomsten te zijn in hoe pijnpatronen van genocide, slavernij, oorlog en kolonialisme ons ouderschap raken. We kunnen over-beschermend zijn, of soms kunnen we niet zien dat onze kinderen juist bescherming nodig hebben. Soms zijn we hard tegen onze kinderen of onze partners. Soms voelen we ons verplicht om meer kinderen te krijgen om het voortbestaan van ons volk te verzekeren. Soms leiden de pijnpatronen van genocide ertoe dat we de neiging voelen om op een schadelijke manier met onszelf om te gaan. We worstelen soms met verslavingen en zelfmoord, en met de onderdrukking van de ‘geestelijke gezondheidszorg’.
Onze kinderen voelen onze pijn aan en nemen die in zich op. We hoeven onszelf niet de schuld te geven van welke opgelopen pijn dan ook, omdat we er absoluut niet om gevraagd hebben en ons er met al onze kracht tegen verzet hebben. Maar we kunnen opstaan tegen deze pijnopnames en ‘nee’ zeggen tegen de inhoud ervan.
Veel ouders maken deel uit van onderdrukte groepen die vandaag de dag ook nog aangevallen worden. Het is niet alleen maar pijn uit het verleden die tegengesproken moet worden. We moeten heel goed naar hun actuele pijn luisteren en ze ook helpen om aan vroege pijn te werken.
Laten we elkaars bondgenoten zijn op dit gebied. Denk na over de ouders in je klas of gebied. Over hun chronische materiaal en hoe ze geraakt zouden kunnen zijn door genocide, kolonialisme, slavernij of oorlog. Vraag ze naar hun geschiedenis en hoe dat hun ouderschap en hedendaagse problemen zou kunnen beïnvloeden. Soms kunnen we als counselgemeenschap ‘intensives’ voor elkaar opzetten in een klas of hulp bijeenbrengen voor gezinnen die het doelwit van onderdrukking zijn.
Moeders en Vaders
Vrouwen- en mannenonderdrukking vormen de basis van de onderdrukking van moeders en vaders. Het moeder of vader zijn vergroot de vrouwen- en mannenonderdrukking en drukt ons nog meer in de rigide en onderdrukkende rollen die de maatschappij voor ons uitgestippeld heeft.
Moeders
Moeders zijn gewoonlijk de eerst zorgende ouder en we worden niet betaald voor ons werk. We hebben de belangrijke taak om voor andere mensen te zorgen en ze op te voeden en we zouden daarvoor betaald moeten worden. Veel moeders zijn arm en velen zijn afhankelijk van mannen voor economische bijstand. Afhankelijkheid van mannen kan ons in een onderdanige en kwetsbare positie brengen. Dit klopt niet!
Als jonge vrouwen werden we getraind om voor anderen te zorgen. Er werd ons verteld dat het doel van ons leven was om kinderen te krijgen en voor hen te zorgen. Dus als we kinderen krijgen en moeder worden, draagt dat bij aan onze onderdrukking, hoe geweldig we het moederschap ook mogen vinden. Als moeders hebben we het nodig om de vrouwenonderdrukking in ons leven tegen te spreken. We kunnen vreugdevol, speels, dapper, avontuurlijk zijn en grote doelen hebben. We vechten voor onszelf – waarmee we gelijk ook goede rolmodellen voor onze kinderen zijn. We moeten ook boos worden over de onrechtvaardigheid van de onderdrukking van ouders en jonge mensen. We moeten met andere moeders samenkomen en de vrouwenonderdrukking, die op moeders gericht wordt, ontladen.
Diane Balser, de internationale bevrijdingsreferentiepersoon voor vrouwen, heeft ons de richting gegeven om onszelf als vrouw voorop te stellen. We krijgen als moeders de gelegenheid om voor ‘vrouw-zijn eerst’ te vechten. De onderdrukking van moeders maakt het moeilijk om jezelf altijd op de eerste plek te zetten. We moeten vaak onze kinderen voorop stellen: we houden van onze kinderen, we willen er voor ze zijn en we willen dat ze een goed leven hebben. We moeten vaak offers voor ze brengen. Ze hebben daadwerkelijke behoeften in de vorm van onze aandacht en zorg. Hoe dan ook is het belangrijk voor moeders om te ontladen over ‘vrouw-zijn eerst’, zodat we niet automatisch anderen in onze familie voorop stellen, precies zoals de onderdrukking het ons voorschrijft. We moeten ons altijd bewust zijn dat wijzelf voorop staan in ons leven, en dat we net zo belangrijk zijn als elk ander menselijk wezen. Voor onze kinderen is het geruststellend, en ze beleven er een groot plezier aan om hun ouders te zien bloeien en te zien opstaan tegen onderdrukking.
Onszelf voorop stellen betekent dat we kunnen gaan voor onze eigen bevrijding, zowel door te ontladen als door onze dromen na te jagen. Dit zal er voor elke vrouw anders uitzien. We kunnen het patroonmatige zorgen weerstaan en een leven leiden met onszelf in het middelpunt.
Vaders
Vaders mogen dicht bij hun kinderen zijn. Vaders kunnen middenin hun gezin staan, vol vertrouwen in hun rol als ouder, liefhebbend en geliefd, speels en grappig, coöperatief en bedachtzaam, een bondgenoot voor jonge kinderen en moeders.
De onderdrukking van mannen isoleert ze van andere mensen. Ontlading wordt jongens al vroeg afgenomen. De onderdrukking van mannen zegt dat ze moeten vechten in oorlogen, hard moeten werken en geld moeten verdienen. Hen wordt verteld dat ze inwisselbaar zijn. De enige ‘troost’ die mannen in een onderdrukkende maatschappij wordt aangeboden zijn drugs en alcohol, sport, pornografie, seks en mannelijke dominantie.
Als een man vader wordt, is het heel belangrijk voor hem om andere vaders dichtbij te hebben, zodat hij kan praten over wat er gebeurt met andere vaders, zich met andere vaders kan verbinden, en over alle geweldige, fantastische en uitdagende nieuwe dingen die in zijn leven plaatsvinden kan ontladen.
Tegelijkertijd maakt de onderdrukking van vaders het moeilijk om te onthouden dat ze überhaupt met andere mannen contact willen. Het idee om kwetsbaarheid aan andere mannen te laten zien kan heel angstaanjagend zijn.
Mannen voelen zich vaak incompetent in hun rol als vader. Ze zijn opgevoed om stoer te zijn en te doen alsof ze alles kunnen, zelfs als ze het nog nooit eerder gedaan hadden. Het is voor hen een groot risico om hun gevoelens van onkunde aan andere mannen te laten zien. Toch is het moedig en nobel om te laten zien dat je niet weet wat je doen moet.
Het lijkt moeilijk voor mannen om te onthouden dat ze werkelijk belangrijk zijn als echte mensen met eigen behoeftes – ze zijn niet slechts kostwinners. Dus het is moeilijk voor vaders om voorrang te geven aan het feit dat ze als vaders ondersteuning nodig hebben, of daar überhaupt wat aandacht aan te geven. Sommige mannen die begonnen zijn in HC stoppen als ze kinderen krijgen, overweldigd en gerestimuleerd door hun verantwoordelijkheden. We moeten volhouden om naar hen uit te reiken.
Als we nieuwe vaders proberen te bereiken moeten we begrijpen dat de onderdrukking echt is, maar dat restimulatie een rol speelt.
Ik heb gemerkt dat als vaders bij elkaar komen, ze onmiddellijke opluchting voelen wanneer ze ontdekken dat ze niet alleen zijn in hun ervaringen. Mannen vinden elkaar leuk. We moeten vaders aanmoedigen om in kleine groepen, workshops of in steungroepen tijdens workshops, andere vaders te leiden.
LGBTQ-ouders
Lgbtq-ouders zijn net zulke goede ouders als alle andere ouders. Ze zijn precies zo goed, liefdevol en competent als maar mogelijk is. Alles wat de maatschappij zegt over homo-ouders klopt niet. Lgbtq-onderdrukking en ouderonderdrukking zorgen er samen voor dat lgbtq-ouders zichzelf de schuld geven van hun eigen moeilijkheden en van de moeilijkheden van hun kinderen. Als bondgenoten kunnen we naast onze lgbtq-ouders staan en ze helpen vechten voor een reëel beeld van hun goedheid en competentie.
Ook al is er op sommige plekken in de wereld wel vooruitgang geboekt op het gebied van rechten voor lgbtq-gezinnen, toch moeten we ons bewust zijn van de specifieke onderdrukking die op lgbtq-ouders gericht is. Deze onderdrukking laat toe dat in sommige landen kinderen bij hun ouders weggehaald worden, omdat die ouders lgbtq zijn. Er is geen ergere onderdrukking voor ouders dan de dreiging dat je kind je afgenomen wordt. Zelfs in plaatsen waar de lgbtq-ouders meer wettelijke bescherming hebben, zijn ouders hier bezorgd over. Ook hier moeten we als bondgenoten klaarstaan om onze geliefde lgbtq-ouders over deze zorgen te counselen.
We moeten ook begrijpen dat de onderdrukking en de geïnternaliseerde onderdrukking ervoor zorgt dat lgbtq-ouders zich stil en onzichtbaar houden als ouders. We moeten hun stem in de ouderbevrijding aanmoedigen, binnen en buiten HC.
Tot slot heb ik, als de internationale bevrijdingsreferentiepersoon van ouders, gemerkt dat een van de sterke punten van lgbtq-ouders is dat ze er goed in zijn om bondgenoten in het gezin te brengen. Omdat lgbtq-families niet op traditionele kerngezinnen lijken, zijn er meer mogelijkheden om gezinnen op een meer logische manier in te richten. Er zijn vaak meer dan twee ouders en er zijn vaak langetermijn-bondgenoten voor jonge mensen. Deze bondgenoten verbinden zich vaak levenslang aan een gezin.
Mijn leven
Mijn leven gaat goed. Ik ben erg blij dat ik de ouders mag leiden. Het brengt me veel vreugde om ouders van over de hele wereld te leren kennen.
In de wijde wereld werk ik nog steeds als directeur van een Joodse non-profit organisatie die de Joodse gemeenschap van Boston aanzet om arbeiders te ondersteunen. Het is veeleisend werk. Ik strijd elke dag tegen anti-Joodse onderdrukking, klassisme en de geïnternaliseerde onderdrukking van Joden en arbeiders.
Ik leid een doorlopende HC-klas met jonge mensen, jongvolwassenen en volwassenen. Veel mensen in mijn klas zijn opgegroeid binnen HC. Ik ben dol op de klas en mijn doel is dat in de komende jaren een aantal van deze mensen HC-leraren gaan worden.
Mijn dochter Rae is 24 en we zijn goede vrienden. We werken samen in het denken over HC en ze helpt me bij het denken over allerlei onderwerpen. Ik ben altijd blij om haar te zien. Ze woont bij me in de buurt en ze zit in mijn HC-klas.
Mijn echtgenoot Mark en ik blijven van elkaar houden en elkaar respecteren. Hij zit in onze stad in de politiek en we helpen elkaar met nadenken over ons werk. We lachen samen en ik vind zijn aanwezigheid heel geruststellend.
Ik was vroeger beeldend kunstenaar. Hoewel ik andere dingen in mijn leven voorrang heb gegeven, fotografeer ik nu, en dat helpt me om buiten mijn pijn te blijven.
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit mee mag maken in mijn leven. Ik doe dingen waarvan ik, toen ik nog een jong Joods arbeidersmeisje was, niet had durven dromen.
- - - -